Zasady kierowania pacjentów do ośrodków specjalistycznych
(opracował dr n.med. Andrzej Gołębiewski)
Nietrzymanie moczu nie powinno być traktowane jako rozpoznanie, a jedynie jako objaw jednego z wielu schorzeń. Dzieci z nietrzymaniem moczu w większości przypadków mogą być skutecznie diagnozowane i leczone przez lekarzy pierwszego kontaktu.
Na podstawie wywiadu, objawów klinicznych i dzienniczka oddawania moczu pacjentów zgłaszających się z objawami nietrzymania moczu, można wydzielić trzy grupy o wzrastającej złożoności:
Brak innych dolegliwościrozwiń
U chorych, u których dotychczas wykonane badania wskazują na moczenie nocne bez towarzyszących objawów dziennych, można bez dalszych badań diagnostycznych rozpocząć leczenie:
- zachowawcze obejmujące trening pęcherza będący elementem leczenia behawioralnego,
- behawioralne polegające na zmianie zwyczajów mikcyjnych,
- przy zastosowaniu alarmów wybudzeniowych,
- anlogami wazopresyny.
Inne objawy towarzyszące zaburzeniom czynności pęcherza moczowegorozwiń
Pacjenci z objawami nadaktywności pęcherza moczowego wymagają wprowadzenia uroterapii standardowej i zastosowania terapii farmakologicznej. Przeciwwskazaniem do podjęcia terapii antycholinergicznej są wartości objętości zalegającej po oddaniu moczu przekraczające 20ml.
Jeżeli wstępnie podjęte leczenie nie daje oczekiwanej poprawy w okresie 6 miesięcy, pacjenci powinni być kierowani do ośrodków specjalistycznych.
Jeżeli wstępnie podjęte leczenie nie daje oczekiwanej poprawy w okresie 6 miesięcy, pacjenci powinni być kierowani do ośrodków specjalistycznych.
Wady rozwojowe układu moczowego, zaburzenia neurologiczne, innerozwiń
Osobną grupę stanowią pacjenci wymagający niezwłocznego przekazania do ośrodka specjalistycznego, celem diagnostyki i leczenia.
Obejmuje ona dzieci, u których rozpoznaje się:
Obejmuje ona dzieci, u których rozpoznaje się:
- wady anatomiczne układu moczowego (wynicowanie pęcherza moczowego, wierzchniactwo, zastawka cewki tylnej, spodziectwo, stulejka, zwężenie ujścia cewki moczowej, ektopowe ujście moczowodu),
- stan po przebytych zabiegach w obrębie miednicy małej (z powodu wrodzonej niedrożności odbytu, choroby Hirschsprunga lub po urazach)
- zaburzenia neurologiczne (stan po operacji przepukliny oponowo-rdzeniowej, przepuklinę oponową rdzeniową zakrytą, stan po zapaleniu mózgu i rdzenia kręgowego, mózgowe porażenie dziecięce, choroby demielinizacyjne, uszkodzenie obwodowego układu nerwowego pourazowe lub związane z przebytymi zabiegami).
Pacjenci z nietrzymaniem moczu uwarunkowanym złożonymi czynnikami anatomiczno-czynnościowymi powinni być kierowani do ośrodków urologii lub nefrologii dziecięcej.